اشکالات پيرامون انتصاب حضرت علي(ع)و نحوه آن به جانشييني پيامبر(ص)

از مطالعه تاريخ و سيره پيامبر گرامي اسلام (صلي الله عليه وآله) اين مطلب روشن مي ‏شود كه زماني كه مسلمانان صدر اسلام جمعيتي گشتند و به عنوان يك گروه در مقابل مشركان قرار گرفتند، پيامبر (صلي الله عليه وآله) را صاحب اختيار و رئيس و حاكم خويش مي‏ دانستند، اوامر و دستوراتش را با جان و دل پيروي مي ‏نمودند و پيامبر به عنوان حاكم، فرماندهان و واليان را انتخاب نموده و اموال و غنايم به دست آن حضرت تقسيم مي‏ گرديد.

 

بعضي از كساني كه دلالت حديث بر ولايت علي، عليه السلام، را پذيرفته اند چنين گفته اند: قبول داريم كه مقصود از مولي اولويت به امامت است ليكن چون حديث نسبت به زمان امامت تعرضي ندارد؛ پس مقصود اين است كه علي، عليه السلام، را به عنوان خليفه آينده معرفي مي كنم و آن هنگامي است كه مردم با او بيعت كنند و اين معني هيچ منافاتي با خلافت سه نفر ديگر ندارد و بدين ترتيب احترام صحابه گرانقدر پيامبر نيز حفظ مي شود. ر.ك: الاميني، عبدالحسين بن احمد، همان، الغدير، ج1، ص370.   

كسى كه در داستان غدير مطالعه و تأمل كند و ويژگيهاى آن را در نظر بگيرد، تصديق مى كند كه معنا ندارد، پيامبر((صلى الله عليه وآله)) تنها وصى مالى براى خودش انتخاب كرده باشد. آيا متوقف ساختن و معطل كردن جمعيتى انبوه در هواى گرم و صرحراى سوزان به خاطر تعيين وصى مالى بود؟ آيا گفتن اين جمله كه «هركه من مولاى او هستم على مولاى او است». با وصيت مالى تطبيق مى كند؟