يمنيان عرب و دوستدار اهل بيت (علیه السلام) خصوصا در قم كه امام صادق (علیه السلام) برخى از شاگردان خود را براى حلّ مخاصمات و اداره امور آنان و تعليم فرزندانشان بدانجا فرستاده بود [اختيار معرفة الرجال، ص 331.]، در اين باره بر دیگران فضل تقدم داشتند.
روشن است كه رنج و ستم، و مظلوميتى كه همواره قبايل شيعى عرب قم و خراسان از سوى دشمنان اموى و عباسى خود، و پس از آنان از حاكمان ناصبى و دشمن اهل بيت(علیهم السلام) و پيروانشان متحمل مىشدند، تا اوايل قرن دهم هجرى سبب اصلى در عدم گرايش عمومى ايرانيان به مذهب شيعه بود.
مورخان اتفاق نظر دارند كه تا پايان قرن نهم هجرى ايرانيان پيرو مذاهب چهار گانه اهل سنت بودهاند. در اوايل قرن دهم، در دوره صفويان بود كه اكثر مردم ايران به مذهب شيعه گرويدند. در اين مسئله نيز اتفاق نظر دارند كه مذهب شيعه به وسيله داعيان عرب؛ يعنى پيروان و شاگردان امامان اهل بيت (علیه السلام) وارد ايران شد و اوّلين كاروانى كه به ايران پا گذاشت گروهى از قبائل يمن بودند كه به دستور خليفه اموى از نواحى كوفه به خراسان تبعيد شدند.
غدیرخم، مکان بیعت و پیمان امت اسلامی با امامت و ولایت امیرالمومنین (علیه السلام) است. به همین جهت واقعه غدیرخم همیشه مورد نظر عموم شیعیان و عالمان دینی بوده¬است؛
زیرا تشیع بر این اعتقاد است که موضوع امامت و خلافت و جانشینی پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)، با تعیین خداوند و اعلام پیامبرش ثابت می¬شود بر خلاف اهل¬سنت که در نوع تعیین امام اختلاف دارند؛ چرا که حداقل ابوبکر و عمر و عثمان به سه صورت متفاوت بر مسند خلافت تکیه زدند.
اما سوال مهم این است که کدام یک منشأ قرآنی داشته و کدام یک بر خلاف قرآن¬کریم بوده¬است.
تاریخ انتشار: ١٠ اسفند ١٣٩٤ - ١٩:٢٣
درآمد
اهميت واکاوي حوادث پس از رحلت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم که پيامدهاي ناگواري در جامعه اسلامي بر جا گذاشته و تا کنون نيز ادامه دارد، بر کسي پوشيده نيست. يکي از مهمترين اين حوادث، نحوه‌ي تعامل دستگاه خلافت با تنها فرزند بر جاي مانده رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم است.
اسلام غدیر به ما آموخت که جامعه ی دینی، آن است که آزادی بیان و انتقاد در تمام سطوح جامعه، به وبژه بر حاکمان و رفتارشان شدنی و بلکه ضروری باشد. حکومت دینی، ضابطه دارد. ضابطه ای که ضابط و شارع اش خداست. هرکدام از دولتمردان، پا را از ضوابط و حدود دینی بیرون گذاشت، قابل نقد قابل استیضاح و قابل محاکمه اند. باری، در فرهنگ علی و آرمان شهر غدیری، یکی از حقوق شهروندیِ شهروندان جامعه اسلامی، این است که می توانند بپرسند و بازخواست کنند؛ آن هم نه فقط پرسیدن های استفهامی، بلکه پرسیدن های استنکاری.
در اسلام غدیر، حکومت ملکِ طلقِ حاکم نیست. اصلا ملک او نیست، عاریت است و امانت. تمام کسانی که در این حکومت، پست و مقام دارند، امانت دارانند. در فرهنگ علوی، پست و منصب، صراط است؛ نه نردبان ترقی و ثروت. اسلام علی، امانت را ضدّ خیانت می داند و «خیانت را در آتش[1]».
علی (علیه السلام) علاوه بر اینکه خودش به طور مستقیم بر کارگزاران و عاملانش آگاهی و اشراف دارد، جاسوسان و مخبرانی هم برمی گزیند تا به شکل نامرئی و پنهانی، عاملان و پست دارانِ حکومتی و رفتارشان را رصد کنند و به امام گزارش کنند.
مقدمه
فصل اول: مفهوم شناسي
فصل دوم: بررسي ديدگاه هاي شيعه و سني در محل دفن امير مؤمنان(ع)
فصل سوم: زمان آشكار شدن مضجع مطهر
فصل چهارم: بناء عمارت، گنبد و ضريح
مقدمه
چگونگي پيدايش و آشكار شدن آرامگاه اميرمؤمنان عليه السلام از جمله موضوعات پرحجم تاريخي و روايي است كه اثبات آن نياز به بررسي تاريخ، باز خواني روايات و بررسي اظهار نظرهاي بزرگان از فريقين است.
ابوعبدالله یا عبدالرحمان بن عامر دَوسی از اصحاب مشهور پیامبر بود كه شخصیت روایی اش همواره مورد بحث بوده است. به رغم شهرت فراوانش در میان اصحاب، در ضبط نام و نسب او و پدرش چنان اختلافی در میان منابع وجود دارد كه گفته اند در فرهنگ اسلامی هیچ كس مانند او و پدرش در ضبط نام اختلاف نداشته اند. از نام او و پدرش در دورۀ جاهلیت و اسلام اثری یافت نشده است. از این رو همه او را با كنیه اش می شناسند. از نام های او در دوران جاهلی عبدشمس، عبدغنم می باشد. در دوران اسلامی عبدالله و عبدالرحمان شهرت بیشتری دارند. به گفتۀ خودش به سبب علاقۀ بسیار به گربه ها، پیامبر به او كینۀ باهویره داد.
دانشمند بزرگ و محقّق، نویسنده"الغدیر"، در ابتدای نخستین جلد کتاب جهانی خود، بحثی علمی و جالب زیر عنوان "اهمیّت غدیر در تاریخ" مطرح کرده است که ما خلاصه آن را با بیانی ساده و توضیحی کوتاه در اینجا می آوریم:
