تنها جمله من کنت مولاه فعلي مولاه از طريق صحيح نقل شده و در جمله اللهم وال من والاه و عاد من عاداه اختلاف است و جمله‌هاي ديگري که به عنوان حديث غدير نقل شده، سند صحيحي ندارند و کذب‌اند و تأمل در حادثه غدير و زمان و مکان آن در ابطال آنها کافي است.

آنچه پيامبر صلي اللّه عليه وآله در غديرخم براي مسلمانان بيان کرده اند، منحصر در جمله من کنت مولاه فعلي مولاه يا اين جمله و جمله اللهم وال من والاه و عاد من عاداه نبوده است، بلکه قبل و بعد از آن مطالب ديگري نيز بيان کرده است که از طريق معتبر نقل شده است. در اينجا به يکي از آنها اشاره مي کنيم:
جمله ألست أولي بالمؤمنين من انفسهم که قبل از جمله من کنت مولاه فعلي مولاه بيان شده است و روشن گر معناي مولي در حديث غدير مي باشد، يعني اولويت در تدبير امور ديني و دنيوي مسلمانان. احمد بن حنبل با سندي که رجال آن از نظر اهل سنت معتبرند، از بريده نقل کرده که گفته است: با علي در سفر يمن همراه بودم و از او رفتاري ناگوار را مشاهده کردم، هنگامي که بر پيامبر صلي اللّه عليه وآله وارد شدم و از علي ياد کرده و از او عيب جويي نمودم، ديدم چهره پيامبر صلي اللّه عليه وآله دگرگون شد و گفت يا بريدة ألست اولي بالمؤمنين من انفسهم؛ آيا من نسبت به مؤمنان از خود آنان برتر نيستم؟ گفتم چرا اي رسول خد پيامبر خدا فرمودند من کنت مولاه فعلي مولاه.( المسند، /16/475/حديث22841)
حمزه احمد الزين در تعليقه خود بر اين حديث گفته است: سند اين حديث صحيح است. ابن کثير پس از نقل اين حديث از مسند احمدبن حنبل، گفته است اين حديث را نسائي از ابي داود حراني با همان سندي که احمد روايت کرده، روايت کرده است. سپس افزوده است: و هذا اسناد جيد قوي رجاله کلها ثقات؛ اين اسنادي نيکو و قوي است و همه رجال آن موثق اند.(البدآية و النهآية /5/150)
وي جمله ياد شده را از طرق ديگري نيز روايت کرده است. حاکم نيشابوري نيز پس از نقل حديث بريده أسلمي گفته است: اين حديث مطابق با شرايط مسلم صحيح است.( المستدرک/3/119/ حديث4578)
بنابراين کذب دانستن بخش هاي ديگر حديث غدير و منحصر کردن آن در جمله مشهور آن، کذب آشکار است، البته اين گونه تکذيب ها از امثال آقاي غامدي که پيرو بي چون و چراي ابن تيميه اند، بعيد نيست، زيرا ابن تيميه که آنان او را شيخ الاسلام مي شمارند در باب فضايل مخصوص اميرالمؤمنين عليه السلام چنين شيوه اي دارد و گاهي مدعي اجماع بر خلاف مسايل مسلم و قطعي تاريخي مي شود که منکر شدن اهداي انگشتر در حال نماز توسط اميرالمؤمنين عليه السلام به سائل و نزول آيه: إنما وليکم اللّه و رسوله و الذين أمنوا الذين يقيمون الصلوة و يؤتون الزکوة و هم رکعون مائده 55، در اين باره از آن جمله است.( قد وضع الکذا بين حديثا مفتري ان هذه الآية نزلت في علي لما تصدّق بخاتمه في الصلاة، و هذا کذب باجماع اهل العلم بالنقل منهاج السنة، 2/30)
اين در حالي است که به گفته آلوسى، اکثر محدثان نزول آيه درباره اميرالمؤمنين عليه السلام را پذيرفته اند( روح المعانى، 5/244).