مقدمه

قرآن را با غدير، و غدير را با قرآن بشناسيم. قرآن افق بلندى است كه بخشى از آن به غدير تعلق دارد، و غدير درياى عميقى است كه بخشى از آن به قرآن متعلق است. نقطه تلاقى قرآن و غدير هيجان‏انگيز و زيباست، آنجا كه آب‏هاى بيكران غدير به دور دست‏هاى نورانى قرآن مى‏پيوندد و تابلوى بلند «انّي تارِكٌ فيكُمُ الثِّقْلَيْنِ كِتابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتى لَنْ يَفْتَرِقا حَتّى‏ يَرِدا عَلَىَّ الْحَوْضَ» را تا بلنداى آسمان بالا مى‏برد، و قلب‏ها را با اين شعار نورانى بهشتى مى‏نمايد.

اين در متن اعتقاد ماست كه قرآن ختم رسالت بود و در غدير معرفى شد، و غدير ختم ولايت بود كه در قرآن معرفى گرديد. ما معتقديم كه قرآن قانون نامه ابدى اسلام بود كه غدير ضامن ابديت آن شد، و غدير معرّف ابدى مجريان قانون الهى بود كه با قرآن ضمانت شد.

در تفكر ما قرآن اساس نامه دين است كه در جاى جاى اعتقاد و اخلاق و عمل ما پرونده دارد، و غدير ريشه معنويت ماست كه انديشه و رفتارمان را در دايره روحانى خود جاى داده است.