نسبت به( مراغه) آذربايجان و از توابع تبريز است، انساب سمعانى-سپس- حلبى سپس- دمشقى- سپس- مزّى- مشهور به «ابن اميله» (در سال 679 متولد و در 778 وفات يافته)، جزرى در جلد 1 «طبقات القرآء» ص 590 و ابن حجر در جلد 3 «الدّرر» ص 159 شرح حال او را ثبت نمودهاند و ابن حجر درباره او گويد: مسند زمان خود بوده، احاديث بسيار روايت كرده و از وجود او بسيار منتفع شدهاند، در حدود پنجاه سال حديث گفته و بسيار تلاوت نموده .. اه، و ابن الجزرى در «طبقات القرّآء» نامبرده را بموثق بودن و ديندارى و صلاحيت و نيكوئى ستوده، و از فضل ابن روز بهان نقل شده كه درباره او گفته: نامبرده ثقه و با اتقان است، و اسناد بزرگان از اساتيد و اجله اصحاب باو منتهى ميشود، حديث او در موضوع مناشده رحبه بلفظ عبد الرحمن خواهد آمد.