سليم مى گويد: امير المؤمنين عليه السّلام برايم حديث نمود و فرمود: در يكى از راههاى مدينه به همراه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله راه مى رفتيم، تا اينكه به باغى رسيديم. عرض كردم: يا رسول اللَّه، چه باغ زيبايى است! فرمود: «چه زيباست! ولى براى تو در بهشت زيباتر از اين هست».
به باغ ديگرى رسيديم. عرض كردم: يا رسول اللَّه، چه باغ زيبايى است! فرمود: «چه زيباست، ولى براى تو در بهشت زيباتر از اين هست». تا آنكه از هفت باغ گذشتيم. در هر كدام من عرض مى كردم: يا رسول اللَّه، چه زيباست! و حضرت مى فرمود: «براى تو در بهشت زيباتر از اين هست».
وقتى راه خلوت شد پيامبر صلى اللَّه عليه و آله مرا در آغوش گرفت و در حالى كه گريهاش گرفته بود فرمود: «پدرم فداى تنهاى شهيد»! عرض كردم: يا رسول اللَّه، چرا گريه مىكنى؟ فرمود: از كينههايى كه در دل اقوامى است و آن را برايت ظاهر نمىكنند مگر بعد از من، و آن كينه هاى بدر و خونهاى احد است.
عرض كردم: آيا دينم در آن هنگام سلامت خواهد بود؟ فرمود: دينت در سلامت خواهد بود.
يا على، بشارت باد تو را كه زندگى و مرگ تو با من است، و تو برادر و جانشين من هستى. تو انتخاب شده من و وزيرم و وارثم و اداكننده از جانب من هستى. تو قرض مرا ادا مى كنى و وعده هاى مرا از جانب من وفا مى نمايى، و تو ذمّه مرا برئ مى كنى و امانت مرا باز مى گردانى و طبق سنّت من با ناكثين و قاسطين و مارقين از امتم مى جنگى. تو نسبت به من همچون هارون نسبت به موسى هستى، و تو از هارون اسوه و روش خوبى خواهى داشت آن هنگام كه قومش او را ضعيف شمردند و نزديك بود او را بكشند.
پس بر ظلم قريش و اتحادشان در مقابلت صبر كن، چرا كه تو همچون هارون نسبت به موسى و پيروانش هستى و آنان همچون گوساله و پيروانش هستند. هنگامى كه موسى هارون را جانشين خود در قومش قرار داد به او چنين دستور داد كه اگر گمراه شدند و او يارانى پيدا كرد به كمك ايشان با آنان جهاد كند، و اگر يارانى پيدا نكرد دست نگه دارد و خونش را حفظ كند و بين آنان اختلاف ايجاد نكند.
يا على، خداوند هيچ پيامبرى را نفرستاده مگر آنكه گروهى به اختيار خود و گروهى ديگر بدون خواست قلبى تسليم او شدند. خداوند آنان را كه به اكراه تسليم شدند بر آنان كه به اختيار خود تسليم شدند مسلّط نمود و آنان را كشتند تا اجرشان عظيمتر شود.
يا على، هيچ امّتى بعد از پيامبرشان اختلاف نمى كنند مگر آنكه اهل باطل آنان بر اهل حقّشان غالب مى شوند.
خداوند تفرقه و اختلاف را براى اين امت مقدّر كرده است، و اگر مى خواست آنان را بر هدايت مجتمع مى كرد تا دو نفر از خلقش اختلاف نكنند و در چيزى از امر خداوند نزاع در نگيرد، و مفضول1 فضيلت صاحب فضل را انكار نكند. اگر خدا مى خواست انتقامش را زودتر مى فرستاد و نعمت را بر آنان تغيير مى داد تا ظالم تكذيب شود و دانسته شود كه راه حق كدام است، ولى خداوند دنيا را خانه اعمال و آخرت را خانه استقرار قرار داده است لِيَجْزِيَ الَّذِينَ أَساؤُا بِما عَمِلُوا وَ يَجْزِيَ الَّذِينَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَى2، «تا آنان كه بد كردند مطابق عملشان جزا داده شوند و آنان كه نيكى كردند به نيكى جزا داده شوند».
(على عليه السّلام مى فرمايد:) من عرض كردم: سپاس خدا را بعنوان شكر بر نعمتهايش و صبر بر بلايش و تسليم و رضايت به مقدّراتش.
روايت از كتاب سليم:
1. بحار: ج 28 ص 54.
روايت با سند به سليم:
1. كمال الدين: ج 1 ص 262.
روايت از غير سليم:
1. تفسير امام عسكرى عليه السّلام: ص 185.
2. مناقب ابن شهرآشوب: ج 1 ص 323.
3. كشف الغمة: ج 1 ص 130.
4. طرائف: ص 129.
5. شرح نهج البلاغة ابن ابى الحديد: ج 1 ص 323.
6. احقاق الحق: ج 6 ص 180.