تقى الدين احمد بن على بن عبد القادر حسينى- قاهرى- مقريزى-نسبت به قريهايست در بعلبك، كه معروف است به( حارة المقارزه- حنفى- متوفاى 845، شرح حال مبسوط و كامل او در جلد 1 «الضوء اللّامع» ص 21- 25 مذكور است و سخاوى ضمن شرح حال او گويد: نامبرده در فنون متعدده وارد شده و در اصول فضايل با اهل آن شريك گشته و با خط پاكيزه و زيبايش بسيار كتابت نموده و كلمات شعر و نثر گفته و در نتيجه تحصيل و تكميل فنون بطالبين علم سودها رسانيده و مقام نيابت در حكم و داورى را يافته و احكام صادر كرده و چندين بار در قاهره متصدى امور حسبى گشته و در مسجد جامع عمرو خطابه ايراد كرده و در مسجد جامع حاكم امامت نموده، و در جامع مؤيديّه قرائت حديث كرده، سپس تأليفات او را تعداد و مورد ستايش قرار داده و گفته كه: بخط خود او (مقريزى) خواندم كه تصنيفات او از دويست مجلد بزرگ بيشتر است، و استادان او به ششصد تن بالغ گشته!، اشاره بحديث او (در موضوع داستان غدير خم) در ص 47 گذشت و در حديث تهنيت نيز خواهد آمد.