حافظ- ضياء الدين محمّد بن عبد الواحد- ابو عبد اللّه مقدسى- دمشقى- حنبلى (در سال 569 متولد و در 643 وفات يافته)، ابن كثير در جلد 13 تاريخش ص 169 نام او را با ستايش از او ذكر نموده، و تأليفات او را ستوده است، ذهبى در جلد 4 تذكرهاش ص 197 شرح حال او را ثبت و از قول عمر بن حاجب حكايت كرده كه او گفته: بزرگ و استاد ما ابو عبد اللّه بزرگ زمان خود و پرورش يافته بر فطرت و شخصيات انحصارى خودش ميباشد، و از حيث علم و حفظ و مورد وثوق بودن و دين از علماء ربّانى است، در روايت، بسيار دقت و بررسى ميكرده و در عبادت كوشش بسيار نموده، بسيار بياد خدا و منقطع از غير خدا و متصف بتواضع و فروتنى بوده ..
بالاخره در وصف و ستايش او گويد: ابن النجار گفته: نامبرده حافظى است با اتقان و عالمى است حجّت و واقف بحال رجال حديث، موصوف بورع و تقوى است، در آگاهى و عفت نفس و حسن طريقت، همانند او نديدم-. تا آخر .. حديث او در صفحه 57 و 62 و 71 و 72 و 103 و 107 گذشت و احاديث ديگرى نيز از او خواهد آمد.