بسم الله الرحمن الرحیم
فراز 20
تذکرات اخلاقی پیامبر اکرم –صلی الله علیه وآله وسلم-در خطابه به دوصورت مستقیم و غیر مستقیم است . تذکرات غیر مستقیم شاخص به سه دسته کلی قابل تقسیم است :
1. بیان صفات خداوند ،که بین خدا و مردم مشترک است . این اشتراک تنها اشتراک لفظی است و مشترک معنوی نمی باشد ، زیرا خدا و خلق هیچ گونه شباهت و اشتراکی با همم ندارند.
مثلا خدا عالم است ، مخلوق هم می تواند عالم باشد . خداوند قادر است ، خلق هم می تواند قادر باشد
2. بیان صفات خود پیامبر ؛ یعنی پیامبر با بیان صفات خودش ، مردم را تشویق می کند تا آن صفات را در وجود خود پیاده کنند.
3. بیان صفات امیرالمومنین –علیه السلام-؛ در آنجا با بیان مناقب امیرالمومنین –علیه السلام-، مردم را تشویق به بیعت با ایشان می کند .
مطلبی که در این درس حائز اهمیت است ، بیان این مطلب از پیامبر – صلی الله علیه وآله و سلم -در خطابه است ، که ایشان پس از ارائه این مطلب که خدا به من امر فرموده ، ولایت حضرت امیر -علیه السلام- را ابلاغ کنم و خدا نگاهبانی مرا ضمانت کرده است ،می فرماید : َ وَ هُوَ اللَّهُ الْكَافِي الْكَرِيم" که در حقیقت با بیان این عبارت اطمینان خود را به خدا بیان کرده و خدا را با سه اسم جالب اورده است. حضرت با این گفتار می فرمایند :
"هوالله" ، یعنی او همه چیز است ، همه کاره است و همه چیز معبود است و این خدا با این اوصاف ، بنده را کفایت می کند .اگر شما به خدا اکتفا کنید ، همان خدا شما را بس است . آیه 36 سوره زیر با بیانی دیگر ، این مطلب را به انسانها گوشزد می کند : " أَ لَيْسَ اللَّهُ بِكافٍ عَبْدَهُ " (زمر:36 )
این عبارت یک تذکر هشداری است . مگر خدا کفایت نمی کند ؟
پیامبر –صلی الله علیه وآله وسلم- نیز می فرماید: خداوند با آن صفات که در لغت الله جمع است و تمام صفات را در بر دارد ، هم کافی است برای معبود ،که به او اکتفا کند و در کنارآن بخشنده نیز هست . بیان این مطلب ،ما را بر آن می دارد تا با تفکر بر این عبارت از خود این سئوال را جویا شویم که:ایا ما نیز در امور مادی و معنوی، خدا را کافی و کریم می دانیم؟ یا برای رسیدن به مقاصد دنیایی و آخرتی به همه کس و همه چیز متوسل شده و از مبدا اصلی غافلیم ؟