بسم الله الرحمن الرحیم
فراز 17 و 18
یکی از فرازهای بسیار پر معنا در خطابه غدیر این عبارت است " َ أُقِرُّ لَهُ عَلَى نَفْسِي بِالْعُبُودِيَّة". من به عبودیت خداوند اقرار و اعتراف می کنم و با فریاد رسا بندگی خود را اعلام می کنم .
در مقابل عبودیت خداوند ، ربویت خدا است. هر قدر انسان احساس بیشتری در عبودیت داشته باشد ،احساس روبوبیتش نیز افزایش می یابد ." العبوديّة جوهرة كنهها الرّبوبيّة"(مصباح الشریعه:597 ). عبودیت گوهری است که تارو پودش ربوبیت است . این ربوبیت هم دارای دومعنا است . یکی اینکه وقتی انسان عبد شد ، رب دیگر مخلوقات می شود ( ولایت در تکوین ) . هر چقدر ما عبد خدا باشیم ، در واقع اراده و مشیت و نگاه و تصمیم و همه اینها را از دست می دهیم و در اراده و مشیت خداوند فانی میشویم، پس تصمیمی که بر جان ما حکومت می کند ، تصمیم خداوند است .لذا ما هم می توانیم بر اطراف حکومت کنیم ، که این حکومت بر اطراف براساس و توسط حکومت خدا برسانند ." العبوديّة جوهرة كنهها الرّبوبيّة " دو معنی از آن قابل استخراج است : یکی – ربوبیت خدا بر ما که منجر به وجدان خدا و در نهایت وجدان فقر خود ما خواهد شد. هر چقدر خودمان را بیش وجدان کنیم و فقر خود را دریابیم ، خدا را بیشتر وجدان می کنیم . این که می گویند" مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّه " (بحار الانوار2 : 32 )، بخاطر همین مطلب است . اینکه در حالت رکوع" سبحان ربی العظیم و بحمده " می گوئیم ، وجودمان را نصف می کنیم و کوچکتر از حالت ایستاده در می یابیم . و در هنگامیکه همه چیزمان را فدا کردیم و در وجود او فانی نمودیم خدا را اعلی و بزرگتر می یابیم " سبحان ربی الاعلی و بحمده " ذکر سجده است .
در اینجا پیامبر می فرماید : " أُقِرُّ لَهُ عَلَى نَفْسِي بِالْعُبُودِيَّةِ وَ أَشْهَدُ لَهُ بِالرُّبُوبِيَّة "
اقرار به بندگی خدا و شهادت به ربوبیت خدا می دهند . شهادت بالاتر از اقرار است ، زیرا شهود یک مرتبه بالای علم است . من در را می بینم ولی شهود می کنم . الان مثلا درد دندانم را شهود می کنم . شهود یعنی علمی که عالم و معلوم با همه یک نوع اتحادی پیدا می کنند . اتحادی که تمام معلوم پیش عالم حاضر میشود (اصطلاح فلسفی ) . ما همواره در شهود خود ، همه معلوم ، نزد عالم حاضر نمی شود مثلا در شهود نیز ، فقط ظاهرش سمس می شود ولی در شهود خود همه وجود ما ، نزد خود ما حاضر است . در شهود خودم ، رافت خودم و شخصیت خودم را در می یابم . یعنی شهود می کنم خودم را به تمام معنا .به این نوع علم ، در حقیقت علم حضوری گفته میشود . با این اوصاف باید توجه کرد که پیامبر با بیان این عبارت به مقام رفیعی از خود را بیان کرده اند ، که هر ذهنی از درک آن عاجز و ناتوان است :
" وَ أَشْهَدُ لَهُ بِالرُّبُوبِيَّة "