قصيده تائيّه ابن فارض را شرح داده، در حدود سال 700 وفات يافته، ذهبى در «العبر» تاريخ وفات او را- 699 ضبط كرده، نامبرده اول كسى است كه قصيده تأئيه ابن فارض را شرح نموده، چنين حكايت شده كه قصيده مزبور را اوّل در حضور جلال الدين رومى- مولوى- خوانده بعدا شرح فارسى بر آن نوشته و سپس شرح عربى بر آن نگاشته و نام آنرا «منتهى المدارك» گذارده و كتاب بزرگى است، چلبى در جلد 1 «كشف الظنون» صفحه 209 اين جريان را چنين نگاشته، و از كفوى نقل شده كه: نامبرده علوم شرعيه و حقيقيّه را جمع نموده، زبان گوياى عصر خود و برهان زمان خود و دليل راه حق و سنّ خداوندى در بين خلق بوده، شرح حال او در جلد 1 صفحه 270 «عبقات الانوار» موجود است، لفظ او در سخنان پيرامون مفاد حديث غدير خواهد آمد.