ولادت
علامه سيد عبدالله شبر حسينى كاظمى در سال1192 هجرى قمرى درنجف اشرف ديده به جهان گشود.
او يكى از پر بارترين درختان گستره دانش و ادب است. دانشوران نسبت ايشان را به امام زين العابدين عليه السلام رسانده اند.
پدرش سيد محمد رضا را به واسطه نماز استسقاى معروفى كه در زمان سعيد پاشا يكى از سلاطين عثمانى خواند «صاحب الدعوة المستجابة» مى خواندند.
يكى از شاگردان سيد عبد الله، سيماى استاد بزرگ خود را چنين ترسيم كرده است:
«... او مردى ميان قامت و فربه بوده چهره اى مهسا و نورانى داشت كه با محاسنى مشكى زينت مى يافت. هنگامى كه بيننده اى به چهره اش مى نگريست و گفتار دل انگيزش را مى شنيد، ديگر نمى توانست از او جدا شود...»
فرزندان
ثمره زندگى ايشان در محدوده خانواده اش بنابر آنچه در دست است شش فرزند پسر بوده كه از آن جمله اند:
1- سيد حسين شبر، كه مدّتها در شبه قاره هند به تبليغ آئين اسلام مشغول بود.
2- سيد جعفر شبر كه سالها در اصفهان زيسته و شرحى متين بر كتاب شرائع الإسلام از خويش به يادگار گذاشته است.
ارتباط با فرزانگان
از جمله افرادى كه سيد عبدالله شبر ارتباط بسيار نزديك با آنان داشت، جناب سيد محسن بن حسن بن مرتضى كاظمى اعرجى بود.
سيد عبدالله بعد از فوت پدر فرزانه اش سيد محمد رضا، ارتباط خود را با علامه، سيد محسن اعرجى بيشتر كرد. گرچه سابقه آشنايى سيد عبد الله با جناب اعرجى به ايام حيات پدر مرحومش بر مى گردد، اما مكارم اخلاقى فراوان أعرجى و كتاب هاى گران سنگى چون «المحصول في الأصول» و «الوافي في شرح الوافية» و «سلالة الاجتهاد» كه سيد عبدالله از وى مطالعه كرده بود، هر يك به گونه اى در ارتباط بيشتر او با سيد محسن أعرجى مؤثر افتاد.
تبحّر در تأليف
علاقه و پشتكار بسيار در تأليف و تصنيف كتب در زمينه هاى مختلف علوم اسلامى سبب گشته بود وى در عصر خود به مجلسى ثانى مشهور شود. خود ايشان نقل فرموده است كه:
« همانا زيادى تأليفاتم از توجه و عنايت امام موسى بن جعفر عليه السلام است، آنگاه كه آن امام همام را در خواب ديدم، پس او قلمى به من عطا كرد و فرمود: بنويس! و از آن زمان بود كه در نوشتن موفقيتهائى به دست آوردم و هر آنچه از من بروز كند از بركت اين قلم است.»
مرجعيت
با مرگ فقيه بزرگ، سيد محسن أعرجى در سال 1227 هجرى قمرى، و در پى آن، رحلت مرجع نامور شيعه، شيخ محمد جعفر كاشف الغطاء در سال 1228 هجرى قمرى، دلهاى پيروان خاندان پيامبر در عراق بسوى سيد عبدالله متوجّه شد.
پس از اين دو واقعه اسف بار، كم كم شهرت سيد عبدالله شبر عراق را فرا گرفت تا آنجا كه او در 43 سالگى مرجعيتى فراگير يافت.
ايشان علاوه بر تصدى مرجعيت و صدور فتوا و ديدار مريدان، از انجام رسالت سنگينش كه همان تأليف بود غافل نگشت.
بارها ديده مى شد كه ايشان كنار پيروانش نشسته و سخنان آنان را گوش مى داد و در همان زمان قلم بر كاغذ كشانده و مطالب ژرف فقهى، اخلاقى، قرآنى و اعتقادى را با استدلال هايى متين مرقوم مى فرمود.
شتاب وى در نگاشتن به اندازه اى بود كه نويسندگان استخدام شده براى پاك نويس آثارش به او نمى رسيدند. ايشان خود در آخر بعضى از مصنفاتش چنين مى نگارد:
«هنگام عشاء شروع كردم به كتابت و در نيمه هاى شب به پايان رسانيدم.»
كلام بزرگان
صاحبان بصيرت او را عالمى مؤيد و سيدى نجيب و معتمد، محدثى سترگ، فقيهى متبحر و آگاه، عالمى ربّانى و از أعيان فضلاء دانسته اند.
علامه محمد جعفر نجفى ( مشهور به كاشف الغطاء) علاوه بر نوشتن اجازه اى در تأييد صلاحيت علمى و معنوى سيد عبدالله، زمانى كه كتاب گرانمايه حق اليقين را مشاهده كرد در مقدمه اش به عنوان تقريظ چنين نگاشت:
«... بى ترديد چيزى پديد آورده اى كه فرزانگان را در شگفتى فرو خواهد برد و دانشوران علوم عقلى و نقلى در برابرش فروتنى خواهند كرد. كتابى پديد آورده اى كه مشكلات مسائل را مى گشايد و حقيقت را با استدلال ها و گواهان درست ثابت مى كند.
شتاب مكن كه بى ترديد تا بلندترين پله هاى پيشرفت بالا رفته اى. آرامتر گام بردار كه از مطالب مهم چيزى ناگشوده باقى نمانده است. تو براى دانش شهرى بنياد نهاده اى، ساختمانش را چنان پى افكنده، بالا بردى كه به سينه سپهر رساندى. البته هيچ جاى شگفتى نيست، زيرا تو از خاندانى هستى كه بر هفت آسمان فراز آمدند. فرزند بزرگمردى هستى كه به جايگاه تجلّى سرزمينهايى كه فراوان از خير بهره مى برند نزديك شده، به گونه اى كه ميان او و آن تجلي گاه تنها به اندازه فاصله دو كمان يا كمتر، از نظر معنوى فاصله بود.
پس اينك بىآن كه پرهيزگارى تو را باز دارد، در حالى كه حق دارى و راست مى گويى، بگو: من هر چند در روزگار خويش ديرتر از ديگران پاى به گيتى نهاده ام، ولى گوهرى آورده ام كه هيچ يك از مردم نتوانستند مانند آن پديد آورند.»
اساتيد و مشايخ روايى
سيد عبدالله از محضر بزرگان فراوانى بهره برده كه از آن جمله اند:
1- اولين استاد سيد عبد الله شبر پدرش سيد محمد رضا شبر بود كه در كاظمين از ايشان درس مى آموخت.
2- علامه سيد محسن أعرجى 3- شيخ جعفر نجفى، كاشف الغطاء 4- امير سيد على طباطبائى، صاحب الرياض 5- شيخ احمد بن زين الدين أحسائى 6- شيخ اسد الله كاظمى 7- ميرزا محمد مهدى شهرستانى 8- ميرزا ابو القاسم قمى، صاحب قوانين
شاگردان
از جمله پرورش يافتگان محضر پر بركت علامه شبر مى توان به:
1- شيخ عبد النبى كاظمى، صاحب تكملة الرجال
2- سيد على بن سيد محمد أمين
3- ملا محمد على تبريزى
4- شيخ محمد رضا زين العابدين بن شيخ بهاء الدين
5- ملا محمود خويى
6- شيخ احمد بن محمد على بن عباس بلاغى
7- شيخ محمد اسماعيل خالصى
8- شيخ مهدى و شيخ اسماعيل پسران شيخ اسد الله تسترى
9- شيخ محمد جعفر رجيلى
10- سيد محمد على بن سيد كاظم بن سيد محسن، صاحب المحصول
11- شيخ حسن بن محفوظ عاملى 12
12- سيد هاشم بن سيد راضى بن سيد حسن أعرجى حسينى كاظمى، اشاره كرد.
تأليفات
آيت الله شبر در اثر كثرت تأليفات به مجلسى ثانى مشهور شده است.
برخى تأليفات آن بزرگوار عبارتند از:
1- الأصول الأصلية( القواعد المستنبطة من الآيات و الأخبار)
2- أنيس الزائر
3- تفسير قرآن كريم
4- أدب سلوك الدين و الدنيا
5- البرهان المبين
6- الحق اليقين في أصول الدين
7- الأربعون حديثاً
8- تحفة الزائر
9- كشف الحجاب عن الدعاء المستجات( شرح دعاى سمات)
10- إرشاد المستبصر
11- الجوهرة المضيئة
12- شرح الزيارة الجامعة
13- الاستخارات
14- زاد العارفين
15- شرح طب الرضا عليه السلام
16- أسرار العبادات
17- زبدة الدليل
18- مصابيح الظلام في شرح مفاتيح شرائع الإسلام
19- أخلاق
20- صفوة التفاسير
21- أصول الدين
22- صلاح العابدين
23- أعمال الشهور و السنين
24- طب الأئمة عليهم السلام
25- أعمال اليوم و الليلة و الأسبوع و بعض أدعية الحوادث و العادات
26- نخبة الشرحين( شرح نهج البلاغه)
27- الانفتاحية( در علم اصول)
28- الوجيز( در تفسير)
29- الأنوار الساطعة في العلوم الأربعة( معارف، أخلاق، عجائب مخلوقات، فقه)
30- رسالة في الطهارة و الصلوة
31- أنيس الذاكرين
32- رسالة في عمل اليوم و الليلة
وفات
علامه بزرگوار، آيت الله سيد عبد الله شبر در مشهد كاظمين، در ماه رجب سال1242 هجرى قمرى وفات نمود و جهانى را در ماتم خويش فرو برد.