سید حمیری:
اسماعیل بن محمد بن مزید ملقب به سید از قبیله حمیر از مشهور ترین ادباء و شعراء عرب و از اجلّ شعراء اهل بیت ـ علیهم السّلام ـ بوده است. ابتدا جزء خوارج بود و سپس مذهب كیسانیه را برگزید و در نهایت به راه راست هدایت شد بیدار گشته و به جمع شیعه امامیه پیوست. تولدش به سال 105 هـ در عمان بوده است و رشد نمو و زندگی اش در بصره. او با امام صادق ـ علیه السّلام ـ مصاحب شد و به دیدار امام كاظم ـ علیه السّلام ـ مشرف شد و طبق نقلی در سال 173 هـ در بغداد وفات یافت و همانجا مدفون شد. دیوان شعری از او بر جای مانده
است.»
مانند شعری که می گوید:
قام محمدٌ بغديـر خـــمٍ
فنادی معلناً صوتــاً نديّـا
لـمَن وافاه من عربٍ وعجمٍ
و حَقّوا حولَ دوحيــة حنيّا
ألا من کنت مـولاه فهـذا
له مولی و کان بــه حفيّـا
الهي عادِ مَن عـادی عليـاً
وکُن لوليه مــولیً وليــّا
ترجمه : محمد (صلّی الله علیه و آله وسلّم) در غدیر خم به پا خواست و باصدایی رسا پیروانش از عرب و عجم را مورد خطاب قرار داد و گفت : هر کس که من مولای او هستم از این پس او (علی علیه السلام) مولای اوست ،خداوندا دشمن دار دشمنانش را و دوست دار دوستانش را.
سیدحمیری در این شعر به حادثه غدیرخم اشاره می کند و حدیث ولایت را به عنوان دلیل اثبات امامت امام علی (علیه السلام) به شمار می آورد