عبدالله پسر عمر از اصحاب محمّد پیغمبر اسلام بود. مادرش زینب بنت مظعون و پدرش عمر بن خطّاب خلیفه دوم مسلمانان بود. او همراه پدرش دین اسلام را پذیرفت و با پدرش عمر به مدینه هجرت کرد. عبدالله پسر عمر، در زمان اسلام آوردن هفت سال داشت. او نخست در سنّ پانزده سالگی، در نبرد خندق شرکت کرد. پس از آن در نبرد تبوک و موته نیز جنگید. عبدالله پسر عمر در بیعت رضوان حضور داشت و به قولی با عبدالرحمن پسر ابوبکر پیوند برادری بست. او در نبرد یرموک، عراقین و قادسیه شرکت داشت. با به خلافت رسیدن علی بن ابی طالب، عبدالله پسر عمر از بیعت کردن با او سرپیچید. ابن عمر، در این زمان برای عمره از مدینه به مکّه رفت. در نبرد صفّین، ابن عمر به سپاه معاویه پیوست و بر علیه علی جنگید. پس از واقعه حکمیّت، ابن عمر آغاز خلافت معاویه را اعلام کرد و خود نیز با معاویه بیعت نمود. وقتی معاویه خلافت یزید را اعلام کرد، ابن عمر آن را خلاف سنت پیغمبر دانست امّا پس از مدّتی خود با یزید بیعت کرد و در مدینه خطبه ای خواند تا مردم مدینه را از شورش بر علیه یزید منصرف کند. عبدالله پسر عمر، به قضا و قدر اعتقاد داشت و از طرفداران دین تقدیرگرایانه بود و در خطبه اش در مدینه نیز خلافت یزید را تقدیر خداوند دانست که مبارزه با آن ممکن نیست. ابن عمر، از راویان حدیث نزد اهل سنت است. او در زمان خلافت عبدالملک بن مروان درگذشت.