ولادت عالم بزرگوار، على بن حسين بن محى الدين بن ابى جامع عاملى حدود 1070 هجرى و وفات ايشان حدود 1135 هجرى ذكر شده است.
ايشان محدثى بزرگوار، مفسرى ارجمند و فقيه و اصولى دقيق النظرى بوده كه تبار وى به علماى بزرگوار جبل عامل مى رسد. جدّ اول ايشان محى الدين، شيخ الاسلام تستر ( شوشتر) بوده و محدث نورى در خاتمه مستدرك مى فرمايد: والد او شيخ حسين بن محى الدين را به فضل و علم ستوده اند.
مفسر مدتى در شهر«خلف آباد» ( از شهرهاى استان خوزستان) مقيم بوده و وظايف شرعى را كه پدران ايشان انجام مى داده، به عهده گرفته است، ايشان از پدرش حسين از جدش محى الدين و او از پدر خود عبد اللطيف از شيخ بهائى روايت نقل كرده و اجازه روايت داشته اند.
كثرت تأليفات و وفور آثار ارزنده اش بر بسيارى علم و فضيلت وى گواهى مى دهد.
علامه بزرگوار، شيخ آقا بزرگ تهرانى در مقدمه خود بر اين تفسير درباره مؤلف آن مى نويسد:« تأليفات گرانقدر او، نامش را زنده نگه داشته و آثار به جا مانده از وى، دلالت بر فضل و دانش او دارد و مى رساند كه وى علامه اى بوده است جامع منقول و معقول كه در تفسير، حديث، فقه، اصول، نحو، منطق، رياضى، هيأت، ادب و شعر، زبردستى و مهارت بسيار داشته است.»
تأليفات
1- الوجيز فى التفسير( تفسير مورد بحث)
2- شرح اربعين حديث در طهارت( حاوى شرح 21 حديث)
3- توقيف السائل على دلائل المسائل( در فقه).
4- الافاده السنية فى فهم الصلوات اليومية
5- ارجوزة فى اصول الفقه
6- ارجوزة فى النحو
7- تحفة المبتدى فى المنطق( منظوم همراه با شرح مؤلف)
8- ارشاد المتعلم الى الطريق( در منطق)
9- شرح حاشية مولى عبد الله شاه آبادى
10- رسالة فى ان النسبة ثلاثية او رباعية
11- أرجوزة فى علم الفلك به نام «تبصرة المبتدى»