محمّد صالح ترمذى حنفى نقل مى کند; عمر بن خطاب از سلمان روایت نموده که گفت: من در لحظه هاى درگذشت رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) به خدمتش رسیدم، پس گفتم: یا رسول الله آیا وصیّت فرموده اى؟
فرمود: اى سلمان آیا مى دانى اَوصیاء (پیامبران) کیانند؟
گفتم: خدا و رسولش بدان آگاه ترند.
فرمود: همانا که آدم وصیَّش شیث بود و او برترین فرزند وى بود که برجاى گذارد.
و وصىّ نوح سام بود که برترین کسى بود که بعد از خود برجاى گذارد.
و وصىّ موسى یوشع بود که بهترین کسى بود که پس از خود برجاى گذارد.
و وصىّ سلیمان آصف بن برخیا بود که افضل افراد بعد از وى بود.
و وصىّ عیسى شمعون بن فرخیا بود که برترین افراد بجاى مانده بعد از او بود.
آنگاه فرمود: «وإنّى أوصیت إلى علىّ وهو أفضل من أترکه بعدى».
همانا من على را وصىّ خود قرار دادم که او افضل افراد بعد از من باشد. (1)
مؤلف: از این روایت استفاده مى شود که مقصود از وصىّ همان خلیفه و جانشین واجب الاطاعه و ادامه دهنده دین و آیینى است که پیغمبر از طرف خدا برقرار نموده و تنها شخص پیامبر بود که مى توانست خلیفه و جانشین بعد از خود را با الهام گیرى از خدا تعیین و معرفى کند.
پی نوشت:
1ـ کوکب الدُّرى ترمذى ص۱۳۳ منقبت ۱۵۸، مناقب المرتضویّه او، ص ۱۲۸ ، موده القربى همدانى، موده هفتم و در چاپ مندرج در ینابیع الموده ص۳۰۱ به نقل از ابن عمر.
برگرفته در تاريخ:21/06/89