كتاب قاموس/ج8/ص228
وصى:
متصل شدن و متصل كردن.
ايصاء و توصيه بمعنى سفارش و دستور است. وصيّت اسم است از ايصاء.
و گاهى بچيز وصيّت شده اطلاق ميشود.
بقولى وصيّت را از آن وصيّت گويند كه موصى كارش را بكارهاى وصىّ متصل ميكند و بقولى كارهاى قبل از مرگ را بكارهاى بعد از مرگ متصل ميكند ولى اين راجع بوصيّت ميّت است و گرنه طبرسى فرموده:
وصى، ايصاء، امر و عهد همه بيك معنىاند.
وَ وَصَّى بِها إِبْراهِيمُ بَنِيهِ وَ يَعْقُوبُ بقره: 132. توصيه كرد آن دين و كلمه توحيد را ابراهيم و يعقوب بفرزندانش.
وَ أَوْصانِي بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا مريم: 31. مرا تا زندهام به نماز و زكوة امر كرد.
كُتِبَ عَلَيْكُمْ إِذا حَضَرَ أَحَدَكُمُ
قاموس، ج7، ص: 224
الْمَوْتُ إِنْ تَرَكَ خَيْراً الْوَصِيَّةُ لِلْوالِدَيْنِ وَ الْأَقْرَبِينَ بقره: 180. مراد از وصيّت همان وصيّت معمولى است و ظهور آيه در وجوب وصيّت است ولى با ادلّه قطعى ثابت شد كه وصيت در اينگونه موارد مستحب است نه واجب.
(توصيه) فَلا يَسْتَطِيعُونَ تَوْصِيَةً وَ لا إِلى أَهْلِهِمْ يَرْجِعُونَ يس: 50. توصية بمعنى سفارش و وصيّت است.
(مواصاة): وصيت كردن بهمديگر إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ عصر:
3. مگر آنانكه ايمان آورده و اعمال نيكو انجام داده و يكديگر را امر بحق و امر بصبر كنند.