وَ رَوَى دَاوُدُ بْنُ كَثِيرٍ الرَّقِّيُّ عَنْ أَبِي هَارُونَ عَمَّارِ بْنِ حَرِيزٍ الْعَبْدِيِّ قَالَ "دَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِي يَوْمِ الثَّامِنَ عَشَرَ مِنْ ذِي الْحِجَّةِ فَوَجَدْتُهُ صَائِماً فَقَالَ لِي هَذَا يَوْمٌ عَظِيمٌ عَظَّمَ اللَّهُ حُرْمَتَهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَ أَكْمَلَ لَهُمْ فِيهِ الدِّينَ وَ تَمَّمَ عَلَيْهِمُ النِّعْمَةَ وَ جَدَّدَ لَهُمْ مَا أَخَذَ عَلَيْهِمْ مِنَ الْعَهْدِ وَ الْمِيثَاقِ فَقِيلَ لَهُ مَا ثَوَابُ صَوْمِ هَذَا الْيَوْمِ قَالَ إِنَّهُ يَوْمُ عِيدٍ وَ فَرَحٍ وَ سُرُورٍ وَ يَوْمُ صَوْمٍ شُكْراً لِلَّهِ تَعَالَى وَ إِنَّ صَوْمَهُ يَعْدِلُ سِتِّينَ شَهْراً مِنْ أَشْهُرِ الْحُرُمِ وَ مَنْ صَلَّى فِيهِ رَكْعَتَيْنِ أَيَّ وَقْتٍ شَاءَ وَ أَفْضَلُهُ قُرْبَ الزَّوَالِ وَ هِيَ السَّاعَةُ الَّتِي أُقِيمَ فِيهَا أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ بِغَدِيرِ خُمٍّ عَلَماً لِلنَّاسِ وَ ذَلِكَ أَنَّهُمْ كَانُوا قَرُبُوا مِنَ الْمَنْزِلِ فِي ذَلِكَ الْوَقْتِ فَمَنْ صَلَّى فِي ذَلِكَ الْوَقْتِ رَكْعَتَيْنِ ثُمَّ يَسْجُدُ وَ يَقُولُ شُكْراً لِلَّهِ مِائَةَ مَرَّةٍ وَ دَعَا بِعَقِبِ الصَّلَاةِ بِالدُّعَاءِ الَّذِي جَاءَ به. (مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج2، ص: 737)
داوود بن کثیر الرقی از ابی هارون ابن عمار بن حریز العبدی روایت کرد که : " (عمار بن حریز گفت) وارد شدم بر امام صادق علیه السلام در روز 18 ذی الحجه ، پس دیدم که او روزه بود، پس (امام صادق علیه السلام ) به من گفت : این روز بزرگی است ، خداوند حرمت آن را بر مومنین بزرگ داشته و دینشان را در این روز برای آنها کامل کرده ، و نعمت را برایشان تمام کرده و تجدید کرده برای آنها عهد و میثاقی را که از آنها گرفته بود.
پس گفته شده برای این روز آنجه که ثواب روزه است.. همانا این روز عید و شادمانی و سرور است و روز روزه گرفتن برای شکرگذاری خداوند متعال است. قطعا روزه ی این روز معادل 60 ماه از ماه های حرام است و کسی که دو رکعت نماز گذارد در این روز ، هروقت (از این روز) افضل وقت آن نزدیک زوال آفتاب است و آن ساعتی است که امیرمومنان علی علیه السلام به پا داشته شد برای مردم ... .