براء بن عازب انصاري، معروف به ابوعامر، از اصحاب مشهوررسول خدا بود. وي در سنين جواني به اسلام گرويد و براي دفاع از حريم دين اهتمام ورزيد، به طوري که براي شرکت در جنگ بدر داوطلب شده بود، ولي به دليل کمي ِسن، پيامبر به او اجازه حضور در جنگ نداد ولي پس از آن در بسياري ازغزوات شرکت داشت. او از روز نخست، از علاقمندان صميمي اميرمؤمنان علي(ع) بود و به همين دليل، پس از مهاجرت علي (ع) از مدينه به عراق، در صف ياران آن حضرت قرار گرفت و در عراق (قلمرو حكومت اميرمؤمنان (ع)) اقامت گزيد. و در جنگ هاي سه گانة اميرمؤمنان (جمل و صفين و نهروان) شركت جست و در جبهة آن حضرت قرار گرفت.
پيروي او از اميرمؤمنان (ع)، پيروي كور كورانه نبود، بلكه او به راستي علي (ع) را شايسته ترين مرد جهان اسلام پس از پيامبر (ص) مي دانست و با بصيرت و بينش كامل نسبت به علي (ع) از او پيروي مي كرد.
براء بن عازب از جمله هواداران بني هاشم و از ارادتمندان به حضرت علي عليه السلام بود، تا آنجا که جمعي از محدثين و مورخين او را از متخلفان از بيعت ابوبکر برشمردند. براء بن عازب از سرداران سپاه مسلمان بود که در فتوحات ري، شوشتر و قزوين که در زمان خلفا صورت گرفت، شرکت فعال داشت. او از جمله راويان حديث غدير بود. علامه اميني مي نويسد:«حدود چهل تن از علماي اهل سنت، حديث غدير را از براء بن عازب روايت کرده اند.» با اين حال، بنا به روايات بعضي از اهل سنت، براء بن عازب به خاطر عدم گواهي به ولايت امام علي عليه السلام در مجلس احتجاج امام با مردم کوفه، دچار نابينايي شد، به طوري که راه خانه اش را گم مي کرد و مي گفت:«کسي که به نفرين اميرالمؤمنين عليه السلام دچار شده است، چگونه راه به جايي برد؟» براء بن عازب تا زمان مصعب بن زبير حيات داشت و در دوران او، در حدود سال 72 قمري در کوفه در گذشت. علامه اميني به استناد سخنان جمعي از علماي اهل سنت، نابينايي براء بن عازب را دليلي بر حقانيت مذهب تشيع دانسته است.