تفسير اثنا عشري، ج1، ص: 285
وَ مِنْ حَيْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ حَيْثُ ما كُنْتُمْ فَوَلُّوا وُجُوهَكُمْ شَطْرَهُ لِئَلاَّ يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَيْكُمْ حُجَّةٌ إِلاَّ الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْهُمْ فَلا تَخْشَوْهُمْ وَ اخْشَوْنِي وَ لِأُتِمَّ نِعْمَتِي عَلَيْكُمْ وَ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ (150)
ترجمه:
و از هر جا و به هر ديار بيرون شدى روى به جانب كعبه كن و شما مسلمين هم به هر كجا بوديد روى بدان جانب كنيد تا مردم به حجّت و مجادله بر شما زبان نگشايند- جز گروه ستمكار (معاند) كه از (جدل و گفتگوى) آنان هم نينديشيد و از (نافرمانى) من بترسيد- و تا نعمت و رحمتم را براى شما به حد كمال رسانم، و باشد كه (به طريق صواب) راه يابيد. (150)
وَ مِنْ حَيْثُ خَرَجْتَ: و از هر موضعى كه بيرون روى، فَوَلِّ وَجْهَكَ: پس متوجه كن روى خود را در وقت نماز، شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ: طرف مسجد الحرام (كعبه). وَ حَيْثُ ما كُنْتُمْ: و هر جا كه باشيد اى امت پيغمبر، فَوَلُّوا وُجُوهَكُمْ شَطْرَهُ: پس بگردانيد همه بدن را به طرف مسجد الحرام براى اداى نماز.
تبصره: صاحب انوار گويد: تكرار اين حكم به جهت تعدد علل باشد:
1- تعظيم پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم به طلب رضاى او.
2- اجراى عادت الهيه بر آنكه هر ملتى و صاحب شريعتى را جهتى باشد كه استقبال به آن نمايند و به سبب آن مميز شوند از يكديگر.
3- دفع حجج مخالفين بر طريقى كه بعد از آن بيان و هر علتى را مقارن ساخته به معلول خود، چنانكه مقارن مىگرداند مدلول را به هر يك از دلايل آن به جهت تقريب و تقرير، و نيز شأن قبله عظيم و جليل چون مظنه شبهه نسخ است، پس سزاوار تأكيد باشد و تكرار در موقع اهميت و لزوم، خارج از فصاحت نيست.
پس در بيان علت اخيره سوم فرمايد: لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَيْكُمْ حُجَّةٌ: همه روى به كعبه نمائيد در نماز براى اينكه نباشد مردم را بر شما حجتى كه بخواهند بر شما غالب شوند، و تا يهود نگويند كه پيغمبر منكر دين و كيش ما مىباشد، با وجود بر اين به قبله ما توجه كند. يا آنكه رد متابعت پيغمبر گويند و تورات مذكور است كه قبله حضرت پيغمبر آخر الزمان صلّى اللّه عليه و آله و سلّم كعبه مىباشد، پس چون به قبله ما نماز گذارد، او نخواهد بدين سبب اعراض كنند، پس تحويل قبله شد تا كسى را بر شما حجتى نباشد. إِلَّا الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْهُمْ: مگر آنانكه ستم كردند بر نفس خود به عناد و مكابره از يهودان مدينه و مشركان مكه كه طعن مىزدند. و چون به شما ضررى نمىرسانند. فَلا تَخْشَوْهُمْ: پس نترسيد اى مؤمنان از آنها در توجه به كعبه، وَ اخْشَوْنِي: و بترسيد مرا از مخالفت فرمان من، وَ لِأُتِمَّ نِعْمَتِي عَلَيْكُمْ: و هر آينه تمام گردانم نعمت خود را بر شما به فضل و كرم. وَ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ: و براى اينكه هدايت يابيد و راه پيدا كنيد به شرايع و احكام دين من.
تبصره: در تماميت نعمت الهى بر امت چند وجه است: 1- در حديث وارد شده كه تماميت نعمت، داخل شدن بهشت باشد. 2- حضرت امير المؤمنين عليه السّلام فرمايد: مراد مردن به دين اسلام است. 3- از آن حضرت مروى است كه نعمت شش است: اسلام، قرآن، حضرت محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم، ستر، عافيت، بىنيازى از آنچه به دست مردم است.
4- ولايت حضرت امير المؤمنين عليه السّلام است به دليل آيه شريفه غدير: الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي.