مير سيد على حائرى فرزند حسين بن يونس لاريجانى حائرى معروف به بهشتى عالم، فاضل، اديب، لغوى، محدث، فقيه و مفسر از اعلام شيعه در قرن چهاردهم هجرى مى باشد.
وى در سال 1270 ق در كربلا متولد و مدتى در حوزه كربلا از علماى بزرگوار آن حوزه استفاده نمود، سپس به سامرا رفته و از محضر مجدّد شيرازى برخوردار شده است و با دستور ايشان( كمى پيش از رحلت معظم له) به سال 1312 ه به تهران هجرت مى نمايند و از اعلام معاصر تهران محسوب مى گردند.
ايشان در نجف نيز از بزرگانى چون آيت الله العظمى خويى خوشه چينى نموده به مرتبه اجتهاد نائل آمد. از مشهور شدن و در معرض فتوى قرار دادن خويش اجتناب ورزيده و در انزوا مشغول تحقيق و تدريس بود و كمتر با كسى معاشرت داشت تا توانست تفسير خود را به اتمام رساند.
در زهد و تقوى كم نظير بود، متجاوز از بيست و دو سال متوالى در مسجد جامع تهران در اوايل شب تفسير قرآن مى گفت. مرحوم حسين اثنا عشرى شاه عبد العظيمى صاحب تفسير اثنى عشرى از شاگردان وى بوده است. مرحوم حاج آقا بزرگ در نقباء البشر ذكر خيرى از او دارند و دوران مصاحبت او را يادآور شده است. وفات وى به تاريخ 1340 ق / 1300 ش ثبت شده است.( برخى نيز حدود 1353 ق مىدانند).