اصل نوافلِ شبهاى ماه رمضان بيست و يا سى ركعت است و تا اينجا ميان فريقين اختلافى نيست، آنچه مورد اختلاف است، جماعت خواندن آن است. طبق نقل بخارى از عمربنخطاب، ايشان مردم را وادار به جماعت كرد و نام آن را بدعت گذاشت:
«فقال عمر: إنّي أرى لو جمعتُ هولاء عَلى قارىءغ واحد، لكان أمثل، ثمّ عزم فجمعهم عَلى ابيّبن كعب، ثمّ خرجت معه ليلة اخرى والناس يصلّون بصلاة قارئهم. فقال عمر: نعم البدعة هذه ... 1»
«عمر گفت: نظر من اين است كه اگر اينها، نمازگزارها، را بر يك امام جماعت قرار دهم، بهتر است؛ پس بر اين معنى تصميم گرفت و ابى بن كعب را مأمور اقامه جماعت كرد.
راوى مى گويد سپس در شب ديگرى به همراه عمر بيرون آمدم مردم را ديدم كه به همراه يك شخص- امام جماعت- نماز مى خوانند.
عمر گفت: اين كار عجب بدعت خوبى است».
قسطلانى مى گويد: عمر از آن با تعبير «بدعت» ياد كرد؛ چون پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) براى مردم به جماعت خواندن- نماز تراويح- را بيان نكرده بود و در زمان ابوبكر نيز نبوده است2.
و عينى مى گويد: عمر تعبير «بدعت» آورد، چون پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) جماعت را براى اينان تشريع نكرد و در زمان ابوبكر هم نبود3.
قلقشندى مى گويد: عمر اوّلين كسى است كه جماعت رمضان را تشريع كرد و آن در سال چهارده هجرى بود4.