| «ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
| رَبُّهُ فیه تجلّی و ظَهَر» |
| بود در محفل ارباب نظر |
| نقل شیرینتری از نقل و شکر |
| می شمردند یکایک چو گهر |
| مدحت صاحب شمشیر دوسر |
| که بشر می شود اینگونه مگر؟ |
| «ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
| رَبُّهَ فیه تجلّی و ظهَر» |
| چه بشر؟ مظهر اوصاف خدا |
| چه بشر؟ مطلع انوار هُدی |
| چه بشر؟ پادشه ارض و سما |
| چه بشر؟ صاحب دستور و قضا |
| چه بشر؟ حاکم و فرمان قدر |
| «ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
| هُوَ وَالواجِبُ نورٌ و قَمَر» |
| چه بشر؟ مرشد جبریل امین |
| چه بشر؟ آینه ی خالق بین |
| چه بشر؟ نور إلاهش به جبین |
| چه بشر؟ ناطق قرآن مبین |
| چه بشر؟ قاسم فردوس و سقر |
| «ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
| یا لَهُ صاحِبَ سَمْعٌ وبَصَر» |
| چه بشر؟ باعث ایجاد جهان |
| چه بشر؟ علّت تکوین مکان |
| چه بشر؟ مبدأ اوقات و زمان |
| چه بشر؟ واقف اسرار نهان |
| آگه از هر چه به بحر است و به بَر |
| «ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
| صَدَفٌ فی صَدَفٍ فیه دُرَرْ» |
| بشری کو به إلاه است ولی |
| حاکم مطلق حکم ازلی |
| داور محکمه ی لم یزلی |
| به خداوند، علی هست علی |
| مدح وی آن که نگنجد به شُمَر |
| «ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
| ماغَزَی غزْوَةً اِلاّ وَظَفَر» |
| علی آری نَبْوَد جز بشری |
| بشری، خود به بشر چون پدری |
| درگهش ملجاء هر در بدری |
| مادر دهر نزاید پسری |
| اَبَدالدّهر چو وی بار دگر |
| «ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
| حَمَدَاللّه و اَثنی و شَکرْ» |
| ای که خواهی که شوی پیرو او |
| اوّل از وی ره مقصود بجو |
| وانگی خویش ببین موی به مو |
| بعد با معرفت و عقل بگو |
| خواه باشی به سفر یا به حضر: |
| «ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
| خَصَّهُ اللّه بآی وَسُوَر» |
| آن که لوح دلش از لوث گناه |
| قیرگون است و همه نامه سیاه |
| ننهاده قدمی راست به راه |
| چون بگوید به چنان وضع تباه |
| که منم پیرو او، او رهبر؟ |
| «ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
| فیه طومارُ عَظاتٌ وَعِبَرْ» |
| پیرو او نکند میل به شر |
| خیر مردم بُوَد او را به نظر |
| به کس او را نرسد رنج و ضرر |
| حامی غمزدگان شام و سحر |
| بر یتیمان همه باشد چو پدر |
| «ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
| وَسُلیلٌ کشُبَیرٍ وشَبَرْ» |
شعر عربی: از ملاّ مهرعلی خویی
تضـمین از: سلیمان امیـنی تبریزی
تنظیم: گـروه دیــن و انـدیشه تبیان