ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر؟
«ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
رَبُّهُ فیه تجلّی و ظَهَر» |
بود در محفل ارباب نظر |
نقل شیرینتری از نقل و شکر |
می شمردند یکایک چو گهر |
مدحت صاحب شمشیر دوسر |
که بشر می شود اینگونه مگر؟ |
«ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
رَبُّهَ فیه تجلّی و ظهَر» |
چه بشر؟ مظهر اوصاف خدا |
چه بشر؟ مطلع انوار هُدی |
چه بشر؟ پادشه ارض و سما |
چه بشر؟ صاحب دستور و قضا |
چه بشر؟ حاکم و فرمان قدر |
«ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
هُوَ وَالواجِبُ نورٌ و قَمَر» |
چه بشر؟ مرشد جبریل امین |
چه بشر؟ آینه ی خالق بین |
چه بشر؟ نور إلاهش به جبین |
چه بشر؟ ناطق قرآن مبین |
چه بشر؟ قاسم فردوس و سقر |
«ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
یا لَهُ صاحِبَ سَمْعٌ وبَصَر» |
چه بشر؟ باعث ایجاد جهان |
چه بشر؟ علّت تکوین مکان |
چه بشر؟ مبدأ اوقات و زمان |
چه بشر؟ واقف اسرار نهان |
آگه از هر چه به بحر است و به بَر |
«ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
صَدَفٌ فی صَدَفٍ فیه دُرَرْ» |
بشری کو به إلاه است ولی |
حاکم مطلق حکم ازلی |
داور محکمه ی لم یزلی |
به خداوند، علی هست علی |
مدح وی آن که نگنجد به شُمَر |
«ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
ماغَزَی غزْوَةً اِلاّ وَظَفَر» |
علی آری نَبْوَد جز بشری |
بشری، خود به بشر چون پدری |
درگهش ملجاء هر در بدری |
مادر دهر نزاید پسری |
اَبَدالدّهر چو وی بار دگر |
«ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
حَمَدَاللّه و اَثنی و شَکرْ» |
ای که خواهی که شوی پیرو او |
اوّل از وی ره مقصود بجو |
وانگی خویش ببین موی به مو |
بعد با معرفت و عقل بگو |
خواه باشی به سفر یا به حضر: |
«ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
خَصَّهُ اللّه بآی وَسُوَر» |
آن که لوح دلش از لوث گناه |
قیرگون است و همه نامه سیاه |
ننهاده قدمی راست به راه |
چون بگوید به چنان وضع تباه |
که منم پیرو او، او رهبر؟ |
«ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
فیه طومارُ عَظاتٌ وَعِبَرْ» |
پیرو او نکند میل به شر |
خیر مردم بُوَد او را به نظر |
به کس او را نرسد رنج و ضرر |
حامی غمزدگان شام و سحر |
بر یتیمان همه باشد چو پدر |
«ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر |
وَسُلیلٌ کشُبَیرٍ وشَبَرْ» |
شعر عربی: از ملاّ مهرعلی خویی
تضـمین از: سلیمان امیـنی تبریزی
تنظیم: گـروه دیــن و انـدیشه تبیان