در هیچ جای قرآن نگفته که رسول شما مولای شماست. رسول فقط بشیر و نذیر است و مولای شما فقط خداست و کلمه ولی در قرآن برابر است با دوست و سرپرست. پس من کنت مولاه به معنی دوست است. چرا پیامبر(صلی الله علیه و آله) نفرمود وصی یا خلیفه یا جانشین؟
آنجا که قرآن فرموده رسول فقط بشير و نذير است، سخن از حدود وظايف رسالت در قبال هدايت مردم است و درمقام بيان حدود ولايت ايشان نيست. بلکه ولايت ايشان را در آيات ديگر مطرح و اثبات نموده است.
پيامبر بارها به اين مسئله اشاره فرمودند:مگر پيامبر در جريان يوم الدّار نفرمودند؟ مگر در ماجراي تبوک نفرمودند؟ مگر درابلاغ سوره برائت به همه نفهماندند؟ مگردر سراسر خطبه غدير اين امر خطير را آشکارا در برابر هزاران گوش و چشم بيان نکردند و با دست و زبان بيعت و اقرار نگرفتند؟ مگر...؛ و صدها مگر ديگر که مخالف و موافق در کتب خويش نقل کرده اند. در قرآن هم به ولايت رسول الله اشاره شده است:
خداوند در آيه 55 مائده مي فرمايد: «انما وليکم الله و رسوله و الذين آمنوا الذين يقيمون الصلاة و يؤتون الزکات و هم راکعون»
يعني ولي شما فقط خدا و رسول و کساني هستند که ايمان آورده نماز برپا مي دارند و درحال رکوع زکات مي دهند.
مطابق اين آيه ولي ما تنها خدا نيست. بلکه رسول و مؤمنين با آن اوصاف که به کلمه الله عطف شده نيز ولي ما هستند. از طرفي نيز ولايت با کلمه انّما منحصر در همين سه گروه شده است. از خود اين انحصار مي فهميم که ولي در اينجا به معني دوست يا ياور نمي تواند باشد. چون مي دانيم مسلمانان، دوستان و ياوران ديگري غير از اين سه گروه دارند؛ مانند ملائکه يا ساير مؤمنيني که در حال رکوع نماز هم صدقه ندادند؛ يا حتّي اهل کتابي که آزاري به مسلمانان نمي رسانند(سوره ممتحنه/8). پس ولي در اين آيه به معني سرپرست است نه دوست يا ياور.