آرى، از احمد بن حنبل رييس مذهب حنابله، و رملى شافعى و محبالدين طبرى و ابو الصيف يمانى- يكى از علماى بزرگ مكه و زرقانى مالكى و عزامى شافعى و ديگران نقل شده است، كه تفصيل آن به اين شرح است:
1- عبداللّه، فرزند احمد بن حنبل مى گويد: از پدرم پرسيدم: مسّ منبر رسول اللّه و تبرّك با مسّ آن و بوسيدن و يا مس و متبرّك شدن به قبر شريف و يا بوسيدن آن به قصد ثواب، چه حكمى دارد؟ پدرم گفت: هيچ اشكالى ندارد1 .
2- رملى شافعى مى گويد: تبرّك به قبر پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و يا عالم و يا اوليا جايز است و بوسيدن و استلام آن ايرادى ندارد2.
3- محب الدين طبرى شافعى گويد: بوسيدن قبر و دست گذاشتن روى آن جايز است و سيره و عمل علما و صالحان بر آن است3.
4- از نظر تاريخى ثابت شده است كه مردم از خاك پاك قبر پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و حضرت حمزه بلكه از كلّ مدينه به عنوان تبرك بر مى داشتند و رواياتى هم وارد شده كه تربت مدينه شفاى هر دردى است و امان از جذام و صداع.
از جمله زركشى مى گويد: تربت قبر حمزه از منع برداشتن خاك حرمين، استثنا شده است؛ زيرا اتفاق همگان بر جواز نقل آن براى معالجه صداع است4 .
ابوسلمه از پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل مىكند: «غُبارُ الْمَدِينَةِ يُطْفِي الْجذام».
ابن اثير جزرى از پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل كرده:
«وَالَّذي نَفْسِي بِيَدِهِ إنَّ في غُبارِها شِفاءٌ مِنْ كُلِّ داءٍ».
«سوگند به كسى كه جان من در دست اوست، غبارِ خاك مدينه شفاى از هر دردى است.»
سمهودى مى نويسد: روش صحابه و ديگران اين بود كه از خاك قبر پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) برمى داشتند5 .