آیه 1 و 2 سوره معارج : تفسير احسن الحديث

تفسير احسن الحديث، ج‏11، ص 334  

شرحها
در اين آيات فرموده: سائلى از خدا عذابى را خواست كه آن براى كافران حتمى است، آن از جانب خدايى است كه براى بندگان مقاماتى قرار داده، حيف كه عده‏ اى خود را مشمول عذاب مى‏ كنند.

بدين مناسبت فرموده: ملائكه به سوى خدا عروج مى‏ كنند در روز قيامت، روزى كه مردم آن را بعيد مى‏ دانند ولى يقينى است، آن گاه مقداري از وقوع قيامت و احوال مردم ذكر مى ‏شود.

1 و 2- سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ لِلْكافِرينَ لَيْسَ لَهُ دافِعٌ‏ آمدن باء در «بعذاب» حاكى است كه «سئل» به معنى دعا و طلب است نظير: يَدْعُونَ فِيها بِفاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ وَ شَرابٍ‏ ص/ 51 لِلْكافِرينَ- لَيْسَ لَهُ دافِعٌ‏ هر دو صفت عذابند، يعنى: سائلى از خدا عذابى را خواست كه مخصوص كافران است و بر گردى ندارد، و اگر هم نخواهند باز آمدنى است. در شأن نزول گذشت آن همان نعمان بن حرث است كه گفت:

خدايا بر ما سنگ بباران، معلوم مى‏ شود او با عدم قبول مطلب، كافر شده است و نيز قرآن كشته شدن او را به حساب نياورده روى حتميت مطلق عذاب صحبت مى‏ كند كه عذاب آخرت باشد.

نسخه شناسی

درباره مولف

کتاب شناسی